Wie het nog niet was opgevallen: ik hou van kneuterig koken. Met een pruttelend stoofpotje op het fornuis, een taartje in de oven, gebloemde kommetjes met grof gesneden ingrediënten op het aanrecht, een schort vol vlekken en een half leeg gedronken glas wijn op de keukentafel, voel ik me het meest op mijn gemak. Kort gezegd, zou ik het prima doen als herbergiervrouw in Game of Thrones of als kokkin in een middeleeuwse taveerne, compleet met bijbehorend decolleté.
Voor diegenen die zich af en toe groen & geel ergeren aan dat getuttebel, heb ik goed nieuws: ik kookte vandaag kil en zakelijk. Er kwam zelfs geen bloemetje aan te pas. Ik maakte namelijk serieus ijs, zonder pruttelende pannetjes maar wel met een thermometer, dextrose en invertsuiker, onder de strenge leiding van de man waar ik een haat-liefde verhouding mee heb: Locatelli.
Na ettelijke liters goed en minder geslaagd ijs op de kneuterige manier, vond ik het vandaag tijd om het eens echt professioneel aan te pakken. Mijn jongste zoon had gevraagd om ijs bij zijn toetje en na een blik op het herfstige weer buiten, besloot ik dat er voldoende tijd was voor een ijs-experiment.
Natuurlijk ging het al meteen fout. Ik gooide namelijk meteen alle ingrediënten in een pan, terwijl ik eerst de melk, room en dextrose had moeten verwarmen tot 40 graden en daarna pas de suikers erbij had moeten doen. Omdat ik deze actie toch niet meer ongedaan kon maken, besloot ik alles meteen door te verwarmen naar 85 graden en daarna volgens het boekje binnen 30 minuten af te koelen naar kamertemperatuur.
Normaal zet ik de “ijsvla” dan lang genoeg ik de koeling om het helemaal koud te maken, maar volgens Locatelli is dat niet voldoende. Je ijsbasis moet minimaal 6 uur in de koelkast staan zodat alle smaken goed kunnen vermengen, maar ook om ervoor te zorgen dat “het water grondig vermengd raakt met het vet”. En daar is dus niets kneuterigs aan.
En wat deed ik in die tussenliggende 6 uur? Ik kneuterde er dubbel zo hard op los en maakte van 2,5 kilo tomaten 1 liter pittige tomatenketchup en van een andere kilo een grote pot gedroogde tomaten, onderwijl lurkend aan een glas fantastische Gigondas terwijl de ketchupspetters zich verzamelden op mijn rode schort en in mijn decolleté.
Dat zakelijk gemaakte melkijs smaakte overigens heerlijk. De volgende keer doe ik de invertsuiker en de dextrose gewoon in een gebloemd kommetje en wordt zakelijk koken ook gewoon kneuterig koken.
Lizzy proeft Haarlem- en omstreken 