Ik had vandaag geen zin in gedoe. De dag was gevuld met voetbal, gasten stalken voor onze Table D’Hote, een lawaaierig Sinterklaasfeest op mijn werk, een snelle koffie bij de Italiaan na een pizzacursus voor mijn jongste zoon, wennen aan mijn brillen, een vruchteloze zoektocht naar een kookstudio (iemand?!!) en veel gebouw aan een springschans in de keuken. Mijn inspiratie gebruikte ik op aan het bedenken van een kookworkshop, dus mijn gezin moest het doen met de restjes: het werd andijviestamppot met rookworst van de HEMA.
Zonder worst van de HEMA is er voor mij geen stamppot. De worsten die door de Unoxen van deze wereld worden gemaakt, zijn slap en zout, in tegenstelling tot de worsten van de HEMA, die lekker stevig en zout zijn. En dat is de helft winst! De andijviestamp met de HEMA worst smaakte me dan ook prima, maar tijdens het eten kreeg ik toch last van schuldgevoel. Want wat voor kok was ik als ik mijn gezin in het weekend niets beters voor kon schotelen dan een geprakte stamp met te zout vlees in nepdarm? Hierbij negeerde ik voor het gemak mijn smikkelende tafelgenoten en probeerde me voor de geest te halen wat ik allemaal in voorraad had om alsnog een verbluffende toet op tafel te toveren. Als een soort boetedoening.
Het werd een toet met een klein griesmeelpannekoekje met vanille en kaneel. Er bovenop wankelde een bolletje huisgedraaid frambozenijs en een kloddertje slagroom. En omdat Sint deze weken de klok slaat, wipte ik er nog een gezellig truffelpepernootje op. Eindresultaat: afgelikte borden en een schoon geweten. Fijn weekend!
Ben gek op Hema worst, maar dat toetje klinkt nog lekkerder.
De toet was ook heerlijk!