Soms moet je gewoon even pas op de plaats maken. Na de slijmsla-ervaring van gisteren (man vond dat mijn liefdevol gestoofde roomboter-botersla met nootmuskaat smaakte naar bedorven andijvie en ik moet hem eigenlijk wel gelijk geven alhoewel ik dat natuurlijk nooit tegenover hem zal toegeven) was het tijd om mijn gezin weer eens volledig ten dienste te zijn. En dat betekende geen slasoep met peterselie, want misschien was dat wel een gecondenseerde versie van de slijmsla-smaak en riskeerde ik een echtscheiding. En ook geen aardappel-ei-sla-Sla met zure saus van Roos want de zure saus moest worden gemaakt met karnemelk en niemand weet hoe een doorsnee gezin op een regenachtige maandagavond reageert op karnemelksaus over de aardappels met ei, spek en sla. Wie weet is familie Jack Torrance in het Overlook Hotel er wel niets bij. (Voor wie meer wil weten over deze gezellige familie: http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Shining_(film)
Mogelijk heb ik nog wat briljante culinaire mogelijkheden met sla over het hoofd gezien (slapudding? slasabayon? slabonbons?), maar omdat de kroppen sla mij nog steeds verwijtend aankeken vanuit de groentela, maar ik kon even niets anders bedenken dan sla-stamp. Er is niets boerser dan een pan gekookte aardappels met geweld stukslaan met een stuk metaal en er vervolgens ongekookte groenten doorheen roeren, maar met een lekkere, slechte Croma-bal en een jus met uitjes was mijn hele gezin tevreden. En dat was vanavond het enige dat telde.
